EUROPA A MERCEDE DOS GNOMOS
GNOMO DE INTERESE
Con este titular abría o analista X. Carlos Arias un artigo sobre a banca. Ao rematar de lelo, enteirámonos de moitas cousas pero seguiamos sen saber o porque deste titular. Pois nada, unha licencia, unha aportación literaria a tan farragoso tema resumida no titular: Os gnomos son cada un dos ananos fantásticos ou xenios elementais da Terra, en cuxas entrañas moran traballando nas minas, custodiando os tesouros soterráns e coidando dos metais e pedras preciosas. Noutro artigo chámanlle ao Banco Central Europeo o Superfalcón encargado de vixiar e controlar a economía da UE en mans de pequenas e grandes aves de rapina hai uns anos adictas ao crédito fácil, sobretodo coas empresas inmobiliarias ou do «ladrillo». Agora que xa non pinta tan ben, os bancos deben «desendeudarse» (vaia palabro) pero o curioso é que os activos inmobiliarios con que contan nen os rebaixan nen os venden a prezo, pensando nunha reactivación futura do sector(?) Para iso, algunhas caixas e bancos crean o que se chama un «Banco malo» (hai bancos bos?) no que se armacenan os saldos negativos procedentes do bun do ladrillo. De coña! E ainda por riba, os gobernos, cos cartos dos contribuintes «saen ao seu rescate». E pensar que hai uns anos, atopabas a alguén saindo do banco e dicíache: «Son caralludos estes do banco. Acaban de concederme un préstamo como se nada». Agora, nen préstamos hipotecarios, nen créditos de ningunha clase. Claro que o das hipotecas tamén tén a sua coña en relación ás separacións e divorcios. Estes poden exercerse, non sen fatigas por medio, ráchase cunha relación e xa está. Pero o da hipoteca é o que Millás lle chama o «vínculo hipotecario indisoluble» máis forte que o sacramento do matrimonio pois podes estar atado a el (a parella) de por vida. E logo está o tema do branquexado de capitais que se fixo nos bancos e que prexudicou en moito ás economías de moitos países. Como xa se preguntan en Portugal: Por que os bancos tributan menos que a tenda do barrio? E ainda encima, a caída da ilusión europea, unión tamén hipotecada por pacatos intereses, populismo exacerbado e puro cálculo electoral dunha clase política que xa só pensa a curto prazo. Que panorama! Nunca os fados (serán os gnomos) nos viñeron tan tortos!
Xaolin 